Formy pracy
Podstawowymi formami pracy są zajęcia:
- grupowe
- indywidualne
Zajęcia grupowe wychowawczo-dydaktyczne w czasie których realizowane są założenia podstawy programowej wychowania przedszkolnego obejmują: zajęcia dydaktyczne, naukę samoobsługi i samodzielności, zajęcia muzyczno-rytmiczne, spacery i zabawy na świeżym powietrzu, wyjścia, wycieczki poza teren punktu przedszkolnego.
Metody pracy
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne – traktuje się ją jako formę niewerbalnego treningu interpersonalnego. Charakterystyczne dla tej metody są 4 grupy ćwiczeń: prowadzące do poznania własnego ciała, ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerami grupy (rodzicami), twórcze, a także te pomagające zdobyć pewność siebie.
Integracja sensoryczna – metodę należy rozpocząć od udrażniania kanałów odpowiedzialnych za integrowanie wrażeń na najniższym poziomie. Dzieci z autyzmem skaczą, obracają się wokół własnej osi, niechętnie dotykają przedmiotów, a także zatykają uszy dłońmi. Ten rodzaj terapii może zmniejszyć występowanie nietypowych zachowań. Podczas zajęć, wykorzystuje się więc ćwiczenia stymulujące dziecko na różne zapachy, smaki i temperaturę, pobudzające stopy i dłonie z użyciem różnych faktur, usprawniające równowagę oraz uczące wodzenia wzrokiem na danym przedmiotem.
Metoda Knillów – Metoda Aktywności – metoda ta polega na wykonywaniu specjalnie dobranych zestawów ćwiczeń do akompaniamentu muzyki. Pomaga dzieciom z autyzmem w zdobywaniu świadomości własnego ciała – w odczuwaniu części ciała, nauce ruchów celowych, w nauce naśladownictwa. Ma wpływ na rozwijanie i poprawę kontaktu wzrokowego oraz poprawę kontaktu z drugim człowiekiem. Zastosowanie w tej metodzie muzyki, ram czasowych i stałych aktywności daje dzieciom poczucie przewidywalności i bezpieczeństwa.
Trening umiejętności społecznych – polega na nabywaniu i podnoszeniu konkretnych umiejętności społecznych, czyli takich konkretnych zachowań stosowanych do zaistniałej sytuacji, ale także na oduczaniu zachowań niepożądanych i nieadekwatnych. Dziecko nabywa wachlarz zachowań, które może skutecznie wykorzystać w konkretnej rzeczywistej sytuacji. Trening umiejętności społecznych daje możliwość przećwiczenia, modelowania czy też całkowitej zmiany zachowania. Naturalny trening społeczny to przede wszystkim doświadczenia społeczne czy rodzinne. Każda codzienna sytuacja jest możliwością do doskonalenia umiejętności.
Stymulacja polisensoryczna (wielozmysłowa, integracyjna) – metoda pomagająca dzieciom w odbiorze wrażeń zmysłowych z otaczającego ich świata oraz z ich ciała. To celowe kształtowanie bodźców w celu wywołania zaplanowanych wrażeń i uczuć. Umożliwia poznawanie przez patrzenie, słuchanie, dotykanie, wąchanie i smakowanie - czyli tworzenie globalnego wielozmysłowego obrazu danego pojęcia.
Metoda Dobrego Startu (MDS) Marty Bogdanowicz – metoda wspomagania rozwoju psychomotorycznego, edukacji i terapii, angażujących uczenie się wielozmysłowe: wzrokowo – słuchowo – dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz funkcje językowe i wykonawcze. Jej celem jest kształtowanie mowy, przygotowanie dzieci do nauki czytania i pisania, uczenie rysowania, poznawanie liter i cyfr.
Metoda Marii Montessori – Metoda ta daje dziecku szansę wszechstronnego rozwoju fizycznego i duchowego oraz kulturowego i społecznego, wspiera jego spontaniczną i twórczą aktywność. Celem metody jest rozwijanie indywidualnych cech osobowości, w formowaniu prawidłowego charakteru, zdobywaniu wiedzy, umiejętności szkolnych i współdziałania.
Metoda Krakowska – metoda zakłada stymulację rozwoju intelektualnego dzieci poprzez osiąganie kolejnych etapów w rozwoju wszystkich funkcji poznawczych. Oddziaływania stymulacyjne opierają się na mechanizmach neuroplastyczności mózgu – zmianie reprezentacji korowych w wyniku organizowanych podczas terapii doświadczeń. Podstawowym założeniem metody jest dotarcie do dziecka poprzez jego stymulację językową, a w przypadkach, gdy nie jest to możliwe, poprzez wytworzenie alternatywnej formy komunikacyjnej, która ma doprowadzić do wzbudzenia w dzieciach potrzeby i chęci mówienia. Podstawowym założeniem metodologicznym jest w tej metodzie nauka czytania sylabami – dzieci uczą się odczytywać całe sylaby, a nigdy tylko pojedyncze spółgłoski.